Dag 29 Palas de Rei – Santiago 67km

Gisterenochtend met opzet wat vroeger opgestaan. Ik wilde in ieder geval rond een uur of 10 in Santiago zijn. Dan zou Petra wel al zo ongeveer hebben ingechekt en kon ik vervolgens het plein oprijden waaraan de cathedraal ligt. Om 7 uur zat ik op de fiets. Het regende ook nu, maar het was gelukkig niet koud. Om even over 7 kreeg ik een sms’je van Petra dat de vlucht 2 uur vertraging had. SHT. Het vooruitzicht om met dit weer te temporiseren was niet geweldig. Ik besloot dan maar om wat vaker en langer pauze te nemen. Lekkere verse koppen koffie (americano) met grote croissants, ik geloof dat ze bollerias heten (vet, maar alle voeding lijkt sowieso direct te worden omgezet in kilometers 🙂 ) en zelfgemaakte taartjes. Het lijkt of alles hier uit eigen keuken komt en smaakt steeds voortreffelijk. Dat ga ik zeker missen als we weer in Nederland terug zijn.

Na een kilometer of 10, ik reed toen bergaf, stond aan de overzijde bergop in het halfdonker een rolstoel met rode knipperlichten stil aan de kant van de weg. Ik zag dat de rolstoeler zijn stoel aan het controleren was. Hij had zijn helm afgezet, dus er was waarschijnlijk iets aan de hand. Uiteraard ben ik omgedraaid en ben naar hem toe gefietst. Hij zette net voordat ik hem bereikte weer zijn helm op en draaide de wielen op gang. Desgevraagd gaf hij aan het probleem weer te hebben opgelost en vervolgde hij zijn weg. We wensten elkaar ‘ bon camino’ en ieder ging zijns weegs. Met een gevoel van diep respect voor hetgeen deze man met zijn geamputeerde benen presteerde, vervolgde ik de camino. Onderweg werd het steeds drukker met fietsers en wandelaars. Zo passeerde ik twee grote groepen schoolkinderen met de leraren ervoor en erachter lopend, die de laatste 100km van de camino liepen. Veel te missen hadden ze niet op dit vroege uur in de kou….

De fietsers onderweg waren op een na allen Spanjaarden die dit ook als een soort van weekend uitje doen en ‘maar’ 200km hoeven te fietsen voor hun certificaat. Ieder het zijne, zullen we maar zeggen.

Na de derde kop koffie en dito bolleria kreeg ik het idee om Petra te verrassen in de aankomsthal van de luchthaven. Nog een keer het gas er op en even voor 11 uur kwam ik in de terminal aan. Helaas was Petra toen net vertrokken met de taxi richting hotel. Ik had haar gezicht wel willen zien…..

Vanaf de luchthaven is het nog een dikke 10km tot het centrum. In die laatste kilometers gaat er weer van alles door je heen. Flarden van de tocht en de laatste dagen. Ook probeer je je een voorsteling te maken van hoe het is in Santiago. Nu is er de laatste tijd veel media aandacht voor Santiago in Nederland, dus bij de kathedraal en het plein had ik wel een bepaald beeld. De opkomst op het plein werd al van verre ingeluid door de klanken van Spaanse doedelzakblazers (niet alleen in Schotland dus) en het sonore geluid van grote trommels. Deze bleken direct onder een boog voor het plein te staan om de pelgrioms te verwelkomen (en ongetwijfeld ook om een zakcentje te verdienen). De laatse meters kon ik door de drukte niet fietsen en kwam dus lopend het plein op. Petra had zich achter een grote pilaar verstopt, dus juist toen ik haar wilde bellen kwam ze achter mij staan en verraste me met een foto. Na een warme omhelzing volgden al snel de tranen. Zo hebben we samen enige tijd op het plein gestaan en de taferelen aanschouwd. Veel fietsers op dit vroege tijdstip, enkele wandelaars, toeristen,, bedelaars (heel veel bedelaars), mensen met reclame voor allerlei zaken, waar je op dat moment overigens helemaal geen zin in hebt. Ik wilde zo snel mogelijk mijn certificaat/diploma halen en douchen. Dus op naar het gigantische gebouw voor pelgrims, waar professionele bewaking de stempels op het credential bij de ingang controleert en waar je vervolgens in een rij van een man/vrouw of 40 aansluit. Met 13 loketten gaat het redelijk snel (het lijkt net het gemeentehuis, maar dan veel sneller -sorry Godi-) en na een halfuur sta ik weer op straat. De mijnheer achter mijn loket kan Sittard-Geleen niet op zijn pc vinden, dus ging maar af op hetgeen ik hem aan kilometers opgaf.

Vervolgens zijn we, na een stevige pot bier te hebben genuttigd (had ik geloof ik wel verdiend) samen naar het hotel gelopen (op een paar honderd meter van het centrum) en zijn we, na te hebben gedoucht, de stad in gelopen. Hier ademt alles de camino uit. Van souveniers tot gebruiksartikelen, kleding, ja zelfs het eten: alles staat in het teken van die ene weg. Ik kan het niet laten en scoor ook een paar bruikbare snuisterijtjes, die we op een terrasje gaan bekijken. We zitten nauwelijks of daar komt de (gisteren) verkleumde Amerikaan (Eric) op zijn Schwinn racefiets aanlopen. Heeft hij net de Camino beeindigd en wil met vrienden een koffie drinken aan het tafeltje naast ons!

We praten uiteraard samen over de helletocht van gisteren. Hij heeft het advies van de militair opgevolgd en is met openbaar vervoer naar Sarria gereisd, waar hij de hele middag heeft liggen bijkomen in zijn hotelkamer. Daar hoort hij ook dat het die nacht heeft gesneeuwd op ‘onze’ berg….. Wat een toeval dat je elkaar dan weer tegenkomt.

Datzelfde gebeurt overigens vandaag met Chantal, een Francaise, met wie ik in Saint Jean Pied de Port samen de berg naar Roncevalles ben opgefietst. Ze bedankt me nogmaals hartelijk voor het gezelschap en de steun onderweg..

Vanochtend proberen Petra en ik ook de kathedraal in te komen, maar het is zondag dus er zijn volop missen aan de gang. Ik wil tenslotte nog een paar kaarsjes opsteken. Als we dan na enige tijd te hebben gewacht heel even de kerk in mogen, blijken daar alleen kaarsjes op batterijen te staan. Je moet dan 10 cent in een automaat gooien en dan gaat er een lampje branden. Mij niet gezien… Ook wordt ons, na enkele minuten binnen te zijn geweest samen met nog heel veel ander mensen, gevraagd om zo snel mogelijk de kerk weer te verlaten om de kerkdienst die volgt (naar verluidt is deze dienst met 400,- gesponsord, een reden voor de priesters om met het wierookvat te gaan zwaaien) niet te storen, dus enigszins gefrustreerd staan we direct weer buiten. Ook in de kerk heeft de commercie meer dan zijn intrede gedaan..

We besluiten dan naar een ander kerkje te lopen, ca 100 meter van de kathedraal. Daar is niemand en kunnen we onze kaarsjes aansteken. Lekker rustig en zonder pracht en praal zitten we even op het bankje voor het altaar en gaan onze gedachten uit naar eenieder die we een warm hart toedragen. Petra vraagt me overigens daarna wat ik van de camino vond en of ik nog eens zo’n tocht wil maken. Over beide zaken wil ik een paar dagen nadenken. Mijn gedachten zal ik ook weer aan het blog toevertrouwen, dat overigens inmiddels al meer dan 10.500!!!! keer is bezichtigd. Ongelooflijk hoeveel mensen meelezen. Ik wordt er in ieder geval een beetje stil van.

Na de kerk bezocht te hebben gaan we richting een cafe, waar alleen maar Spanjaarden zitten. Daar overvalt me voor het eerst een vakantiegevoel. We zitten op een terras aan de sangria en tapas. De lucht is blauw en de sfeer gezellig. Even voel ik me weer een normale toerist…..Morgen gaan we voor een paar dagen met een huurauto naar Porto. De stad ligt op 200km van Santiago, dus goed te doen. Ik zou het zelfs kunnen fietsen, maar, hoewel ik het niet heb gevraagd, krijg ik voor dat idee van Petra zeker geen applaus 😉