Rivieren 2017. Dag 14. Boppard-Bonn 86km. Totaal 1.149km

Helaas lukt het me vandaag niet de foto’s bij te voegen. Niet dat het veel soeps is, maar ook dat mag gezien worden. Morgen weer proberen….

Na de ietwat vullende maaltijd van gisteren sliepen we vannacht als een roos. Dat wil zeggen ik sliep als een roos. Petra iets minder, want zij heeft haar nek verdraaid een paar dagen geleden en dat is erg hinderlijk.

Vanochtend normale tijd opgestaan, dus we zaten weer om een uur of 9 op de fiets. Een ding was anders dan de afgelopen dagen: het regende aan een stuk door. Soms iets harder, dan weer wat minder, maar de hele dag door was het nat en koud. We vonden het eerst nog wel leuk, zo’n paar druppels, maar tegen de tijd dat we Koblenz bereikten vonden we het al wat minder worden. Het kwam er nu ook met bakken tegelijk uitvallen.

Op de boulevard langs de Rijn kwamen we een koffietentje tegen dat gelukkig open was en waar we droog buiten onze grote koppen koffie konden opdrinken. Na een paar minuten kwam een andere fietser met zware bepakking aan het tafeltje naast ons zitten. We raakten aan de praat over het weer en onze tocht. Hij bleek net 14 km gefietst te hebben en had er zwaar het smoor in dat hij zijn vakantie in de regen moest beginnen. Om hem wat op te vrolijken probeerden we te vertellen over de mooie route die nog voor hem lag (hij fietste in tegenovergestelde richting), maar zijn stemming kregen we niet veranderd. ‘ Sch…. Wetter’ zag je hem denken. Hij was er nu al klaar mee.

Net achter Koblenz, op een rustig stuk van de route, zagen we vervolgens een buizerd een rat van de Rijnoever af vissen. Hij vloog een heel stuk voor ons uit, terwijl de staart van de rat onder zijn poten uit bungelde. Een heel mooi gezicht, waar de rat ongetwijfeld minder blij mee was.

Ietsje verder kwamen we een wat ouder stel tegen op de fiets. Gezien de hoeveelheid bagage die ze bij zich hadden eveneens lange afstandsfietsers. De vrouw fietste dik ingepakt stuurs voorop en achter haar aan kwam haar man breed lachend en triomfantelijk zwaaiend, hoog gezeten op de fiets, met een polo en korte broek (het was maar liefst 13 graden) en met een grijs ding op z’n hoofd aanfietsen. Toen hij dichterbij kwam bleek dit een douchemuts te zijn. We kwamen niet meer bij van het lachen.

Verder was het vandaag de dag van de sikkeneurige Duitsers. Het zal wel aan het weer gelegen hebben. Een keer of drie gebeurde het dat we door, met name oudere Duitse vrouwen, bits werden aangesproken dat we (achteropkomend) moesten bellen. Plek zat om langs te fietsen, dus dan ga ik niet bellen. Een keer was ik er getuige van dat Petra al bellend voorbij fietste, terwijl de dame in kwestie vroeg de volgende keer te bellen (batterijen van het gehoorapparaatje leeg?). Een van de dames meende zelfs een A….loch te herkennen toen ik voorbij was gefietst. Ik ben vervolgens omgedraaid en heb haar gevraagd iets meer respect voor mijn achterste te tonen….. Dat was ze duidelijk niet gewend. ‘ Bitte fahren sie weiter’ was alles wat ik te horen kreeg.

Hoe dan ook: rond een uur of half 3 kwamen we in Bonn aan. We hebben nu weer een onderverdieping van een karaktervol oud woonhuis voor ons alleen. Zit-slaapkamer met een douche en eigen toilet. Dat is prettig, zeker als al je spullen druipen van het regenwater.

Inmiddels hebben we ook de Italiaan hier in de straat opgezocht en een prima maaltijd genuttigd. We willen vannacht vroeg gaan slapen en dan ook weer vroeg opstaan om morgen het hele stuk in een keer naar huis te fietsen. We zien het niet zitten om nog ergens op een kilometer of 40 hier vandaan een bnb te zoeken om dan vervolgens een iets kleinere afstand vanuit Keulen naar huis te gaan . Dan maar in een keer de 120km proberen te overbruggen. Mocht dat niet lukken, kunnen we altijd weer iets onderweg zoeken.

Gelukkig is de weersvoorspelling voor morgen een stuk beter. Dat is in de eerste plaats goed nieuws voor ons, maar wellicht ook voor het humeur van de dames die we ook nu weer ongetwijfeld onderweg gaan tegenkomen….