Een paar weken geleden schreef ik op het blog dat ik naar Vessem zou fietsen om daar mijn pelgrimspaspoort op te halen. Vorige week maandag was het zover.

Zondag 3 april heb ik op de fiets mijn broer in Andel bezocht (stevige rit, 146 km) met volledige bepakking. Voor het eerst de tent opgezet en er in geslapen. Het was wennen….. en niet alleen vanwege de regen, maar vooral ook omdat de tent, hoewel 2 persoons, klein is. Het gaat allemaal maar net. Het meest miste ik toch een normaal kussen. Slapen op een dry bag waarin de kleren zitten is gewoon minder comfortabel dan een donzen kussen.

Enfin, s’ochtends alles (nat) ingepakt en gaan fietsen naar Vessem. Na 30 km deed mijn achterste al zeer, maar na dik 50 km kwam ik dan toch in Vessem aan. Aldaar hartelijk ontvangen door Arie en Johan die ieder de camino diverse malen hebben gelopen. Uiteraard heb ik even een kop koffie gedronken en nog een tijdje zitten kletsen, onder andere met Geert, die die dag vanuit Tilburg gestart was met zijn tocht en in Vessem de eerste tussenstop maakt. Al pratend kwamen we tot de ontdekking dat we ongeveer gelijktijdig Santiago zullen bereiken. Respect voor de wandelaars!!!

Uiteraard ook het pelimspaspoort gekocht, waarin ruimte is voor ca 50 stempels. op de foto is de voorzijde van het paspoort te zien met een afbeelding van de route van de laatste 800 km.

Mijn eigen route door Frankrijk heb ik afgelopen weken eerst helemaal uitgetekend op een detailkaart en vervolgens op de fietsnavigatie (via gpsies.com) in detail uitgezet. Vervolgens heb ik deze bestanden naar gpx formaat geconverteerd en in het geheugen van de fietsnavigatie gezet. Ik hoop dat dit straks allemaal goed gaat, want zonder navigatie is het allemaal een stuk lastiger.

Uiteraard heb ik veel gefietst de afgelopen weken.De ene keer met de wind mee en de zon op het hoofd (heerlijk), en de andere keer met windkracht 3-4 tegen en  striemende regenbuien. Dat is een wereld van verschil; In het ene geval fiets je de 100 km met gemak, in het andere geval ben je leeg na zo’n tocht. Toch voelt het iedere keer voldaan. Ontmoetingen heb je aan de lopende band. Zoals die ene keer ergens op een binnenweg in de Kempen. Er kwam een motorrijder naast me rijden die de schelp achter op de fiets had gezien. Hij heeft een tijdje naast me gereden en vertelde dat hij de tocht op de motor heeft gemaakt. Ook hij vertelde enthousiast over zijn ervaringen.

Het gaat er nu langzaam op aan. Nog een weekje of 5. ik gebruik die tijd om nog een aantal aanpassingen aan mijn fiets te doen (recentelijk is de ketting omderweg twee keer gebroken) en mijn uitrusting verder te completeren.