Dag 17
Ik was gisteren nog eens aan het lezen wat ik in november jl allemaal op de site heb gezet van voornemens en ideeen. Zo las ik ook dat ik ooit van plan ben geweest (!) om veel zelf te gaan koken. Het klinkt misschien gek, maar eigenlijk heb je daar niet de tijd voor. Overdag is het fietsen en bij aankomst douchen en de was doen. Spullen klaarmaken voor de nacht en dan pas begin je na te denken over eten.

Gisterenavond ben ik dan ook het stadje ingegaan op zoek naar een restaurant. Op zondagmiddag zijn de winkels in Frankrijk sowieso allemaal dicht, als er ueberhaupt al een winkel is. Een bakker heb je overal wel, maar een (kleine) supermarkt is alleen aan de grotere plaatsen voorbehouden. Ik had dus niets in voorraad, behalve 2 bananen en wat rijst.
Na even bij de receptie van de camping gevraagd te hebben of er nog restaurants zijn en of die open zijn op zondag, kreeg ik een wat vaag antwoord: de mevrouw die hier toch al een tijdje woont kon het me niet zeker vertellen. Ik moest het daar of daar maar proberen.

Een kwartiertje eerder had een vriendelijke camper-eigenaar uit Friesland me aangeboden iets van macaroni of zo voor me te koken. Ik zei dat ik hen niet tot last wilde zijn, maar we spraken af, dat ik me zou melden voor het geval ik niets in het dorp zou vinden. Heel de camping lijkt overigens wel begaan met het lot van ‘de fietser’. Ik wordt door iedereen aangesproken en krijg van alles aangeboden. Een koud blikje bier heb ik gisterenavond niet afgeslagen 🙂 Ook weer erg aardige mensen trouwens.

Enfin, ik liep dus het stadje in en na een tweetal verlaten restaurants tegengekomen te zijn, was er zowaar eentje open. Binnengekomen (het was 19.15) vroeg de eigenaar aan de kok die buiten een sigaret stond te roken, of hij iets voor me wilde maken. Blijkbaar ging het restaurant pas om 19.30 open. De kok reageerde niet enthousiast en zei iets dat ik niet verstond, rookte zijn sigaret op en ging ietwat geirriteerd naar de keuken. Daar zit je dan in je eentje. Ik vroeg me af wat dit zou gaan worden met zo’n koude start.

In zo’n ambiance verwacht je niet veel van het eten.

Ik bestelde toch maar: als vooraf rauwe ham, welke me eigenlijk ten zeerste ontraden werd omdat de portie nogal groot was, en een entrecôte van 250 gram. Oh lala, wist ik dat wel zeker vroeg de aardige serveerster? Dat was wel heel erg veel. Nou had ik natuurlijk een berenhonger, dus gaf als antwoord dat ik een grote jongen ben die wel iets lust.

Mijn voorgevoel werd steeds slechter. Het deed me een beetje denken aan fawlty towers.

Toen het voorgerecht kwam begreep ik waarom ik was gewaarschuwd. De 4 stukken ham waren een centimeter of 25 lang en hingen over het bord, dus ik kon een verrast klinkend geluidje niet onderdrukken. Daarop zei de serveerster met een ietwat verwijtende blik dat ze me toch gewaarschuwd had. De ham smaakte evenwel voortreffelijk, dus die was zo op.

Toen de entrecote kwam, was ik helemaal verbaasd. Wat een joekel en dat voor €15,- en na de eerste hap wist ik dat ook deze kameraad geen problemen zou veroorzaken. Wat was het lekker. Geweldig. Goed gebakken en vers, dus niet uit de diepvries. Ik heb de mevrouw na afloop een dik compliment gegeven voor zoveel lekkers. Ze was er mee in haar nopjes, hoewel ze nog steeds niet begreep dat ik alles op had gegeten.

Ik heb gisteren beloofd nog wat verhaaltjes van anderen, die ik heb gehoord, te posten. Allereerst moet ik evenwel nog iets kwijt over het toetertje. Ilona en Niek hebben me een geel toetertje cadeau gedaan dat ik op de fiets heb gemonteerd. Zo’n ouderwets ding met een grote hoorn en een rubberen bal om in te knijpen. Voor jong en oud is dit een onweerstaanbaar ding. Iedereen knijpt er in en het geluid tovert bij iedereen ook een spontane glimlach op het gezicht. Onderweg is ie ook goed te horen en veel minder irritant dan een fietsbel. Bedankt jongens.

Oh ja de verhalen: Van een Spaans sprekende pelgrim die op de fiets naar Santiago is geweest hoorde ik het verhaal dat hij onderweg de weg vroeg aan een zigeunerin die met haar dochtertje op de stoep liep. De vrouw wees hem de weg en vertelde en passant aan haar dochter: kijk dat is nu een pelgrim. Die behandel je als je eigen familie.

Wat ik ook een mooi verhaal vond, het werd overigens uit eerste hand verteld, was het verhaal van de pelgrim die in de refuge van Sorges terecht was gekomen. Hij was onderweg van het zuiden naar het noorden en had geen geld. Hij was door het gemeentehuis naar de refuge verwezen en kreeg daar uiteraard eten en onderdak aangeboden. Een daar ook aanwezige duitse pelgrim bood hem 5,- aan, maar hij weigerde. Hij had geen geld nodig en leefde van hetgeen hij in natura kreeg aangeboden. Zo trok hij in de zomer naar het noorden en in de winter naar het zuiden. Steeds via de pelgrimsroutes met alleen de adressen van de charitatieve instellingen en gemeentehuizen op zak. Slapen deed hij overigens meestal buiten in de natuur want ook de slaapplaats in de refuge werd geweigerd. Alleen bij slecht weer maakte hij gebruik van voorzieningen. Naar verluidt kwam het slechts zelden voor dat hij niets te eten kreeg.

Ik heb nog zat verhalen, maar die bewaar ik voor een andere rustdag. Nu ga ik eerst de haringen van de tent beter in de grond slaan, want het betrekt en begint te rommelen….