Dag 18 Sauveterre – Saint Jean Pied de Port 46km

Na de rustdag van gisteren was het vanochtend wel weer even wennen op de fiets, maar gaandeweg merkte ik dat het rusten me goed heeft gedaan. Ik had vandaag ook geen last van mijn achterwerk, hetgeen ook kan komen door de relatief korte rit. In het begin weer wat hoogtemeters (600 in totaal vandaag volgens de navigatie), maar het was allemaal prima te doen.

Halverwege de route werd ik een afkorting richting het westen op gestuurd. Nu fiets ik al een tijdje zuidwest, dus dat was niet zo vreemd. Het eerste deel van de weg was geasfalteerd, daarna verhard en daarna rotsen. De stijging was behoorlijk pittig, waardoor ik van de fiets af moest. Geen probleem; dan maar een stukje lopen. Op gegeven moment ontdekte ik dat er een aantal vogels boven mijn hoofd cirkelden. Eerst dacht  ik nog dat ik het me verbeeldde, maar later zag ik dat het echt gieren waren die me volgden. Zes stuks in totaliteit. Waarschijnlijk hoopten ze op een acute hartstilstand van mij of zo. Dat was ook desastreus geweest want de hele weg kwam ik geen mens tegen. Ze volgden me de hele weg omhoog. Toen ik bovenaan de berg kwam kreeg ik mijn Ennio Morricone momentje: Een simpel verlaten kerkje met een paar klokken. Samen met de gieren waande ik me in ‘ Once upon a time in the west’ en zag ik Clint Eastwood in mijn verbeelding op zijn mondharmonica spelen. Je maakt wat mee….

Schitterende natuur overigens. Ik heb geprobeerd het panorama vast te leggen,maar de Iphone maakt niet zo’n geweldige foto’s. Op de achtergrond (langzaam komen ze steeds dichter bij) zie je de Pyreneeën. Morgen de eerste echte bergetappe met ongeveer 1.200 hoogtemeters verdeeld over 15km.

Ik ben nu in Saint Jean Pied de Port. Ik was er vanochtend voor 12 uur. Het was nog een komen en gaan van verse pelgrims. Schone kleding, mooie volbepakte rugzakken, ongeschonden schoenen voor de wandelaars en de drie fietsers die ik heb gezien hadden splinternieuwe Scott mountainbikes. De banden glansden zwart in de zon. Alles blonk en zat goed in het vet. De mannen die er op stapten hadden alledrie dezelfde camino pakjes aan: geel/blauwe shirts en broeken met in grote letter Camino 2016 er op gedrukt. Ze hadden geen bepakking bij zich en omhelsden elkaar bij het vertrek. Ik hoop voor hen dat ze vooraf wat geoefend hebben want zomaar koud hier tegen de berg op fietsen is geen lolletje

Saint Jean is een grote stad met alle voorzieningen. Er is zelfs een fietsenmaker. Ik heb vandaag mijn overbodige spullen op de post gedaan. De tent, het isomatje en het stoeltje heb ik voorlopig toch nog maar gehouden. Eens kijken hoe het de eerste dag gaat. Al met al was het toch 4,4 kilo die ik terug naar huis heb gestuurd. Ik zit nu dus op een uitrusting van rond de 15 kg, excl eten voor onderweg. Overigens zat de doos vol, dus er had sowieso niets meer bij gepast. Ik denk dat als ik de tent en aanverwante artikelen ook nog terugstuur dat dat me nog een kilo of 3 scheelt.

In het historisch centrum was het vanochtend een drukte van jewelste. Toeristen en pelgrims lopen gezamenlijk door de nauwe Franse straatjes, waar heel veel winkeltjes zijn gevestigd die zich speciaal op de camino richten. Wandelspullen uiteraard. Fietsers zijn er maar heel weinig. Naar verluidt ligt er in winkel onder in het dorp waar ook fietsspullen zijn te krijgen. Als ik een bed heb geregeld ga ik straks even kijken…..

Zo, het bed is geregeld. Ik slaap in de kelder van de refuge municipal. Samen met 3 Japanners, een Bulgaar, 2 Duitsers, 1 Engelse, 1 Francaise en nog een aantal mensen die ik nog niet heb ontmoet. Ze moeten allemaal nog starten. Groentjes dus, die al de hele middag bezig zijn met het ordenen van de uitrusting. Een tikkeltje nerveus ook, zoals ik dat ook was, niet wetend wat hen te wachten staat. De ervaren pelgrims haal je er zo uit. Die komen rustig binnen, doen de was, gaan onder de douche, eten wat en lopen dan rustig het stadje in. Sans soucis zeggen ze hier in. Frankrijk. Maak je maar niet druk.