Vandaag dus een rustdag, hoewel ik erg vroeg wakker was (om een uur of 5, voor de wandelaars!!!). Ik heb de tijd goed besteed door te werken (ontspannend) en de route die ik ga afleggen en heb afgelegd nogmaals te bekijken.

Het blijkt dat ik gisteren een enorme omweg heb genomen (met dank aan de kaarten op mijn GPS van openstreetmaps) om hier te komen. Vanaf morgen ga ik dat beter plannen door het routeboekje te volgen. Ik heb sowieso moeite met het vinden van de goede weg bij het verlaten van een grotere stad. Mijn navigatie weet altijd de weg, maar af en toe met voor mij onverklaarbare omwegen. Interessant, maar alleen als het ook gewenst of gepland is.

Vanmiddag ben ik een stukje gaan wandelen. De refuge bevindt zich in de buurt van twee hele oude kerkjes. Aan een van de kerkjes is een trapvormig geveltje gebouwd (ja, zo’n geveltje als uit de al eerder aangehaalde film van Ennio Morricone met Charles Bronson – ik leer het nog wel Thieu-), waarop 4 ooievaarstellen zich hebben genesteld. In Nederland zie je alleen kunstmatig gemaakte nesten op hoge palen als je geluk hebt. Hier nestelen de dieren zich zelf in grote slordige nesten zoals dat heeeel veel jaren geleden bij ons ook gebruikelijk was. Overdag, maar vooral s’ avonds hoor je het geklepper van hun snavels en af en toe komt een stelletje overgevlogen. Mooi hier, als je er oog of oor voor hebt, maar dat had ik gisteren al geschreven.

Ik zit nu nog na te genieten van het eten. Vandaag had ik als voorgerecht een soort van bruine bonensoep met chorizoworst. En uiteraard brood, want bij alle gangen wordt brood gegeten. Ik dacht dat ik kip had besteld (cicorino of zoiets), maar het was een wintersoepje. Grote borden voedzaam eten. Helaas was de paella op. Als hoofdgerecht waren er varkenslapjes met frietjes en toe een ijsje. Het is maar goed dat ik morgen weer de prairie op mag. De dag begint morgen overigens met een stevige klim naar 1.200 meter. De hoogste berg tot nu toe en de op een na hoogste van de trip. Het gaat volgens de tekeningen redelijk geleidelijk. In ieder geval zal ik de bruine bonensoep boven wel weer kwijt zijn……

Vandaag waren er naast mij nog twee fietsers die ik al eerder tegen ben gekomen. Eindelijk. Door de rustdag hadden ze me weer ingehaald. Aan tafel was het weer een bont gezelschap van Engels sprekende Spanjaarden (een zeldzaamheid), een Belg, een Amerikaanse met grote blaren op de voeten (ze slaapt in het bed naast me) en een Francaise (ze slaapt in het bed boven me). Ik bevindt me dus in goed gezelschap, zullen we maar zeggen. Je moet hier als man, maar vooral als vrouw niet te pietluttig zijn. Ook moet je goed opletten. De Amerikaanse had de blaren op haar hakken doorgeprikt en de naald in ‘mijn’ gangpad gelegd. Het is nogal donker in de refuges overdag (ramen zijn gesloten en het licht is uit, want er slapen ook veel mensen s’ middags), dus ik was blij dat ik de naald tijdig op de grond zag liggen. Voor hetzelfde geld….

Verder is er ook een Maastrichtse fietser, die in Nijmegen woont, gearriveerd. Ik heb hem ook al in Saint Jean Pied de Port ontmoet (we hebben toen foto’s van elkaar bij de Porte Saint Jacques genomen), maar helaas heeft hij niet hier meegegeten. De meeste pelgrims gaan het dorpje in om te eten. De lokale bevolking is er erg blij mee, want ondanks de lage prijzen voor slapen, eten en drinken drijft de hele gemeenschap op onze aanwezigheid. Economie. Zo kun je ook wat teruggeven voor de vele cadeautjes die je onderweg krijgt. Zoals vandaag de ooievaars…….