Dag 24 Castrojeriz – Ledigos 77km

Stond het verslag over de dag van gisteren in het teken van het Camino koor, ook vandaag was er weer sprake van een muzikaal intermezzo. Ik lag gisterenavond weer vroeg op bed (een uur of 10) en had me voorbereid op weer een nachtje. Ik dacht dan ook dat ik droomde toen ik zacht over de luidspreker van de herberg het zalvende geluid van een begaafde sopraan hoorde, die met veel passie het Ave Maria zong. In het begin dacht ik in mijn slaap over het kerkkoor van vroeger te dromen (niet vreemd gezien het blog van gisteren), maar nee, we werden in de slaapzaal om 6 uur gewekt met rustige klassieke muziek. Ik moet eigenlijk zeggen dat ik werd gewekt met rustige klassieke muziek, want van de wandelaars was al niemand meer te zien. Om 6 uur s’ ochtends al op weg. Ik had gelukkig deze keer geen last van het geritsel en gefluister gehad.

In de herberg nog even gedoucht, kort ontbeten en de fiets weer opgetuigd, zodat ik ietwat aan de late kant om 8.15 weer de eerste meters maakte. Vlak en de rest van de dag ook weinig hoogtemeters. Normaal gesproken betekent dat: tempo maken. Evenwel: de lucht was grijs en er stond extreem veel wind. Was er gisteren ook al een stevige tegenwind, vandaag was er voor mijn gevoel sprake van stormachtige omstandigheden. Ik kwam dus maar moeilijk vooruit. Zelfs bergaf moest je meetrappen om een beetje vaart (ca 20 km per uur) te kunnen maken. Ik heb in totaliteit dan ook maar 77km gereden, hoewel de reistijd (ca 7 uur) anders doet vermoeden. De route was bovendien erg saai: langgerekte wegen die eeuwig tot aan de horizon leken te glooien. Mooie bloemen, dat wel. Deze keer was het koren niet met klaprozen gevuld, maar met korenbloemen die een soort van grote blauwe wolken vormden en mooi afstaken tegen het geel van het koren.

Inmiddels wordt het onderweg steeds drukker met pelgrims, dus je moet in de herbergen ook proberen in ieder geval voor een uur of 4 s’ middags aan te komen, anders loop je het risico geen bed meer te krijgen. Ik zit nu in een schone en moderne commerciële herberg met iets van 52 bedden. Er wordt aan de achterzijde bijgebouwd, dus de zaken gaan goed. Het eten (linzensoep met chorizo vooraf, vis met prei als hoofdgerecht en een flan als nagerecht) is niet verkeerd, maar wat hier jammer is, is dat er geen gemeenschappelijke eettafel is. De pelgrims gaan dus al heel snel aan aparte tafeltjes zitten en maken niet echt contact met elkaar. Vandaag was de iets grotere tafel ook volledig bezet door een groep Amerikanen. Daarom nu helaas geen verhalen van ontmoetingen met anderen. Ik vrees dat de camino naar mate dat Santiago dichterbij komt, steeds commerciëler, drukker en minder persoonlijk wordt. Tot Santiago is het minder dan 390 kilometer voor de wandelaars. Als fietser maak je minder zigzaggende bewegingen (de lopers lopen over paadjes die dan links en dan rechts van de weg lopen), dus misschien is het nog een kilometer of 350.

Ik kijk morgen wel even hoe het weer (de wind) is voordat ik besluit hoever ik ga fietsen. Ik verheug me ook weer op een mooie rit. Zo dadelijk nog even de routekaart bestuderen, het aantal hoogtemeters bekijken en dan weer lekken slapen.