DAG 27 Rabinal del Camino – Ocebreiro 94km

Vanochtend om een uur of half 8 ging ik naar buiten om de fiets vol te pakken. Het regende toen al. Eerst zachtjes, later kwam het met bakken tegelijk de hemel uit. In Rabinal was het bij vertrek 5 graden. Niet echt prettig met een korte fietsbroek en een regenjas. Het vooruitzicht om meteen bergop te kunnen fietsen beviel me dus wel, want dan wordt je in ieder geval goed warm.

Helaas was het ook nog behoorlijk winderig en naar mate dat ik hoger kwam werd het zicht ook minder. Het is dat het cruz de fer zo dicht langs de weg ligt, anders had ik het zeker gemist.

Omhoog fietsend, voordat ik bij het cruz aankwam, bedacht ik me waarom en voor wie ik mijn kleitablet daar achter liet. Het vooruitzicht dat ter plekke nog te moeten bedenken, met een temperatuur van 2 graden (zo koud was het boven), was namelijk niet erg aanlokkelijk. Een half leven trekt dan in gedachten aan je voorbij. Zoveel mensen die iets voor je hebben betekend (of nog betekenen) en zoveel dingen waarvan je zelf afstand wilt nemen….

Na 8 kilometer klimmen kwam ik bij de iedere dag groeiende berg stenen en legde ik mijn kleine bijdrage daarbij. Even schoot ik vol om dan toch weer snel op mijn fiets te kruipen, want ik moest een kilometer of 15 dalen en wilde niet al te zeer afkoelen.

Was het omhoog fietsen nog aangenaam ondanks de weersomstandigheden omdat je in ieder geval warm blijft, het dalen was een drama. Mijn winterhandschoenen en rainlegs had ik teruggestuurd in Saint Jean en zonder overschoenen of extra bescherming voor de benen was het onvoorstelbaar koud om met 40 km per uur (harder durfde ik niet met dit weer) naar beneden te denderen.

Ondertussen schoten overigens de taxi’s gevuld met lopers en fietsers, die de dag van vandaag niet wilden ondergaan, met grote vaart de berg op en neer. Onvoorstelbaar. Het zou verboden moeten worden. Niet alleen omdat je volgens de traditie de hele weg moet ondergaan zoals ie komt, maar ook omdat de taxichauffeurs als idioten rijden en de pelgrims in drommen aan de linkerkant van de weg lopen. Dan is een fietser met een geel jasje aan de rechterkant van de weg een kwetsbare prooi. Ik moest dan ook diverse keren alert reageren.

Na een kilometer of 8 dalen was ik zo koud dat ik het idee had niet meer alert genoeg te zijn en stopte ik bij het eerste het beste restaurant. Gelukkig was het open en ik bestelde een warme thee. Blijkbaar maakte ik een desolate indruk op de vriendelijke en charmante serveerster, want niet alleen kreeg ik het door mij bestelde kopje thee, maar ook nog een tweede kop en een stuk zelfgemaakte taart. Verder gaf ze me een paar grote plastic zakken, waar ik onderweg mijn handen in moest doen. Bleven ze lekker warm. Ik weet niet of het aan de thee of het plastic (of aan de serveerster) lag, maar toen ik buiten kwam leek de lucht wat geklaard en voelde het niet meer zo koud aan… Fijn als mensen je helpen om zo’n barre dag door te komen.

Toen ik uiteindelijk zo ongeveer beneden was, had ik door de kou de behoefte flink door te trappen. Op dat moment kwamen er een viertal Spaanse mountainbikers van de categorie: licht, goed getraind, geen bepakking en erg dure fietsen uit een zijstraat gereden en ik besloot me bij hen aan te sluiten. Ze keken me wat vreemd aan met mijn relatief zware fiets en dito bepakking, maar vonden het prima dat ik in hun waaier plaatsnam. Zo reden we een kilometer of 5. Ik vertelde wat over de tocht en waar ik vandaan kwam. Dat vonden ze bijzonder. Op enig ogenblik begon de weg weer stevig omhoog te gaan. Een van de Spanjaarden besloot dat ie er vandoor wilde gaan, een andere volgde. Twee anderen hadden er blijkbaar geen zin in, maar ik had ook wel zin in een verzetje. Ik ben tenslotte ook aan de camino begonnen omdat het een sportieve uitdaging is en vind het af en toe lekker om flink door te trappen.

De twee gingen er als een haas vandoor en ik kon ternauwernood aansluiten. De voorste van de twee vond op gegeven moment dat het lang genoeg had geduurd en schakelde nog een tandje bij. De tweede kon hem niet meer volgen, maar echt ver weg kwam nummer een ook niet. Nummer twee wilde mij kwijt raken en schakelde ook nog een paar keer omhoog. Op enig moment, zo halverwege de klim, moest ik hem laten gaan, maar even verder zag ik dat hij vertraagde. Misschien had hij zichzelf opgeblazen dus langzaamaan kwam ik weer dichterbij. Toen ik aan zijn achterwiel kwam kon ik nog een keer versnellen en ging hem voorbij. Het verbaasde gezicht van hem was goud waard… Toen besloot ik ook een Tom Dumoulin – Chris Froome (ronde van Spanje 2015, ik geloof rit 15 of zo) actie in te zetten (sorry voor de belediging Tom, maar het is een van mijn kippenvelmomenten uit het Nederlandse wielrennen van de afgelopen 10 jaren) en nummer 1 in te halen. Dat lukte me net voor de top jammer genoeg niet meer, maar ik had zoveel snelheid dat ik hem direct na de top alsnog voorbijging. Ook hij keek me aan of ik opgestaan was uit de dood. Geweldig, maar ik zou dit later nog bezuren 😦

Na enige tijd scheidden onze wegen weer, maar ik was lekker opgeschoten. Om een uur of 12 had ik 70 kilometer er op zitten, inclusief een bezoek aan de bakker en het lokale touristenbureau voor een stempel.

Ik wilde vandaag in ieder geval op hoogte eindigen en besloot dan ook de per saldo ca 1.000 hoogtemeters naar Ocebreiro te fietsen. Als route koos ik voor een kort alternatief met een relatief hoog stijgingspercentage. De gewone route loopt over de doorgaande grote weg en is veel geleidelijker. Maar vandaag kon ik voor mijn gevoel alles aan, dus waarom niet?

Dat was mijn eerste fout. De tweede fout maakte ik toen ik door de navigatie een bospad werd opgestuurd en besloot om te keren om een andere weg te zoeken. Ik dacht deze gevonden te hebben en besloot naar boven te fietsen. Na 4 kilometer klimmen schoot me plotseling te binnen dat er weleens geen verbindingsweg tussen dit dorp en mijn eindbestemming zou kunnen liggen en inderdaad, na de GPS te hebben geraadpleegd, klopte dat ook nog. SHT!!!!!!

Er zat niets ander op dan maar weer om te keren en alsnog het bospad in te gaan. Al die hoogtemeters voor Jan met de korte achternaam!! Mijn enige beloning van deze omweg was dat ik een flinke vos bij een bocht verraste die me even verschrikt aankeek en snel het bos in vluchtte. Tot overmaat van ramp begon het weer hard te regenen en de temperatuur daalde ook weer naar eng lage waarden. Langzaam (ik had tenslotte al weer meer dan 80km gefietst) werden de benen moe en verzuurden de spieren. Was ik vanochtend maar niet zo dom geweest om als een jong veulen achter twee Spanjaarden aan te gaan. Had ik maar niet de overmoed gehad een alternatieve route te kiezen. Daar werd ik nu op afgerekend. De hele rit bergop was ik boos op mezelf, maar uiteindelijk heb ik ook het bospad van een kilometer of 4 weer overleefd. Lopend wel te verstaan, tussen de pelgrims. Die zich verwonderden over die idioot in z’n gele jasje die met een vol bepakte fiets en blote benen zonder overschoenen door het modderig geworden pad ploeterde op een deel van de route waar hij niet thuishoorde……

Nog 135 kilometer tot Santiago volgens het bord hier in het bijzonder pittoreske dorp. Volgens mij zit ik nu in het Keltische deel van Spanje, want overal worden Keltische souvenirs en snuisterijtjes aangeboden. De gebouwen doen denken aan de huizen uit de stripverhalen van Asterix en Obelix: ronde hoge daken van riet over muren van hout, aarde en steen. Ik heb alleen geen everzwijnen gezien….